Mijn arts toonde geen begrip

0

Een patiënte krijgt geen hulp en wordt de deur gewezen. Ze heeft de indruk haar dokter last heeft van angstpsychose…

Deel deze informatie

[et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][et_pb_row _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default” custom_padding=”|96px||||”][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][et_pb_text _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default” custom_padding=”|11px||0px||”]

Eind juli 2020.

Ik had een afspraak bij mijn huisarts in Deurne, Dr. Vertongen K. Normaal gezien een
vriend van de familie en een competente arts. We kennen hem al 15 jaar.

Ik kan geen mondmasker verdragen; het veroorzaakt een paniekaanval. Toen ik bij hem op consultatie kwam als laatste patiënt van die dag, vroeg hij me een mondkapje aan te doen.

Gezien dit  nu net de reden was waarvoor ik kwam, liet ik hem weten dat dit moeilijk was.

Op begrip kon ik helaas niet rekenen. Hij stelde me voor dat ik een andere afspraak maakte, omdat ik
iedereen ziek kon maken zonder masker. Hij wilde me naar buiten begeleiden. Omdat ik naar een oplossing voor mijn probleem zocht en niet meteen wilde opgeven, trok ik mijn jas uit en hing deze over het hoofd. Dat was goed voor hem. (Dit is echt gebeurd!)

In de praktijkruimte deed ik de jas uit. ‘Je zal toch iets voor je gezicht moeten houden’, zei hij.
Dus nam ik de mouw van mijn jas en hield die half voor mijn mond, want indien ik mijn mond helemaal zou afdekken, zou ik een paniekaanval krijgen.

Toen legde ik hem mijn probleem uit.  Helaas had hij geen oren naar wat ik vertelde.  ‘Ik was slim genoeg om er wat op te vinden’, vond hij. Iedereen moest volgens hem een mondkapje dragen, zo was het.

Intussen begon ik het benauwd te krijgen en voelde een paniekaanval opkomen. Ik begon te hyperventileren en trachtte mezelf weer onder controle te houden.

Mijn dokter gaf me even de tijd om tot rust te komen. Echter, toen ik hem vroeg of hij me een attest kon geven voor het werk, zei hij dat hij zo een attest voor niemand zou schrijven. Ik kon dan beter ander werk zoeken, volgens hem.

Ik vroeg hem waarom hij niet wilde constateren dat ik een aanval kreeg, maar kreeg geen antwoord. Toch wilde ik niet vertrekken zonder oplossing voor dit probleem. Mijn dokter dreigde in plaats daarvan om de politie te bellen.

Dit betekende een definitief afscheid van mijn “vriend/dokter” die, ondanks zijn opleiding, toch geen hulp kon bieden; angst had hem in de greep.

Wat kan ik hiermee doen?

Fijn dat ik mijn verhaal kwijt kon. Bedankt daarvoor.

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]

Deel deze informatie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *