Door de ogen van een kind…

Eén voor één mogen we door de schoolpoort naar buiten. Ik zie mama nergens staan. Wel andere mama’s en papa’s.

Ze hebben een mondmasker op.

Saskia heeft haar mama gevonden. Wij zwaaien naar elkaar. Maar haar mama is boos omdat ze treuzelt en trekt aan haar arm. Snel lopen ze weg, andere volwassenen springen opzij voor hen.
Daar is mama, ik herken haar aan het rode mondmasker. Ze kijkt op haar horloge. Ik wil niet dat mama ook boos op mij is. Ik probeer voor te steken maar Juf Rosa zegt dat het mijn beurt nog niet is.

Eindelijk is het aan mij.

Ik loop naar haar toe. Alle mensen houden afstand van mij. Papa zegt dat het is omdat ze stinken en bang zijn dat ik hen zou ruiken.

Ik twijfel of dat waar is.

Mama zegt in de auto dat ik moet blijven wachten als ze naar de winkel gaat.  Ik vind het niet leuk. Ik mag nooit meer mee in de winkel.

“Ik zal braaf zijn.”, zeg ik.
“Goed”, zegt ze.

Ze kijkt op haar horloge en vertelt een beetje boos dat ik dicht tegen haar aan moet blijven, niets mag aanraken en mijn mondmasker moet opzetten en zeker niet mag afzetten.
Aan de winkelkarretjes toon ik mama heel trots hoe ik mijn mondmasker heb opgezet.
Ze ziet me niet. Zenuwachtig maakt ze het handvat van het karretje proper.  Ik ga op de tippen van mijn tenen staan, misschien ziet ze het nu wel.

Gehaast gaat ze naar binnen en zegt dat ik niet mag treuzelen.
Bij de pasta komt een man zonder masker onze richting uit. Hij glimlacht naar mij. Ik glimlach terug maar dat ziet hij niet, door mijn mondmasker. Nu merkt mama hem ook op. Plots voel ik haar hand op mijn borstkas. Ze duwt mij naar achteren. De man stopt met glimlachen. Hij komt dichter. Mama drukt me nu tegen het rek. Een blik prikt in mijn rug. Mama is bang, ik ben ook bang.

De man draait de hoek om. Mama laat mij los, het blik achter mij valt op de grond.
Ik wil het oprapen.

‘Niets aanraken!”, roept mama.
Ik probeer flink te blijven en volg mama die als een raceauto naar de kassa snelt.
In de auto schrobt mama haar handen met gel.
Mijn rug doet pijn, ze ziet niet dat ik ween.

Ik wil nooit meer naar de winkel.