Wie wil het weten?

[et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default” width=”100%” custom_padding=”0px|||||”][et_pb_row _builder_version=”4.5.1″ _module_preset=”default” custom_margin=”|auto||16px||”][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.5.1″ _module_preset=”default”][et_pb_text _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”]

Graag deel ik met jullie volgende ervaring, omdat het een ommekeer betekende in mijn manier van denken en het benaderen van de werkelijkheid. Omdat het ervoor zorgde dat ik nooit meer iets â€˜zomaar’ ging geloven …

 

De vraag, zoals in de titel beschreven, herinnert me aan de ontdekkingen die ik deed bij het onderzoek van mijn thesis 20 jaar geleden. De titel was Leven in illusies. In essentie ging de onderzoeksvraag over een inzicht in bewustzijn, maar mijn zoektocht bracht me eerst bij kwantumfysica, energie, materie en deeltjes. Wat me bijblijft is de verontwaardiging die ik nadien voelde omdat ik hierover nooit iets geleerd had in het middelbaar onderwijs (richting Wetenschappen-Talen).

Ik vertel kort deze leerervaring omdat ze mij persoonlijk de ogen opende.

Het eerste wat me verbaasde tijdens mijn onderzoek was het feit dat we op school over atomen leerden en hoe die eruit zagen (een nucleus omringd door elektronen). Er werd echter niet verteld dat nog nooit iemand een atoom gezien had. Ik wist dus niet dat deze informatie eigenlijk een deductie was; een afgeleide uit andere informatie. Ik was ervan overtuigd dat iemand ooit door een microscoop had gekeken en een atoom gezien had omdat onze leraar Fysica zo zelfzeker vertelde
over het uitzicht ervan.

We leerden over Newton en zijn wetten; over een voorspelbare, mechanische wereld…. We leerden niet over het bestaan van de waarschijnlijkheidsleer van Schrödinger, die uitlegt a.h.v zijn bekende gedachte experiment (kat van Schrödinger) dat de resultaten van de theorie in de wereld van het allerkleinste, niet perse overeenstemmen met de waarneming. Enkel een berekening in termen van waarschijnlijkheid is mogelijk; er bestaat geen zekerheid op subatomair niveau.

[/et_pb_text][et_pb_video src=”https://www.youtube.com/watch?v=MJZv17mW1Hg” _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][/et_pb_video][et_pb_text _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”]

Het onzekerheidsprincipe van Heisenberg maakte nog duidelijker dat de wetten van Newton enkel gelden in de wereld van het zichtbare, maar niet in die van de microkosmos of de wereld van het onzichtbare. Onze waarneming verandert de toestand van de werkelijkheid, waardoor de werkelijkheid ongrijpbaar wordt. Dit alles maakte van de wetenschap een meer onzekere en voor
interpretatie vatbare methode dan ik gewend was. Nog maar te zwijgen van de experimenten met licht die aantonen dat licht zowel een deeltje als een golf kan zijn; alweer de waarnemer die de uitkomst bepaalt…

De waarnemer? Hoezo? Wetenschap is toch objectief?

M’n hele perceptie van tijd, ruimte, wetenschap en waarheid wankelde.

Het was moeilijk om aansluiting te vinden. Ik vond weinig begrip omdat ik weinig mensen kende die hiermee bekend waren. Wat kon het iemand schelen hoe de wereld in elkaar zat? En bovendien leken de wetenschappers, die voldoende achtergrond hadden om dit alles verstandelijk te begrijpen, onaangeroerd door deze opvallende ontdekkingen.

De kwantumfysica leek voor hen ‘gewoon’ een nieuwe ontdekking naast een andere; handig voor gebruik (en de moderne technologie zou er veel profijt uithalen).

Maar het veranderde niets aan hun perceptie van de werkelijkheid, aan wie ze waren enzoverder.

Alles werd netjes opgeborgen in de vakjes ‘biologie’ ‘fysica’ ‘chemie’ ‘wiskunde’ en dan ja … â€˜kwantumfysica’.

Wetenschap zou toch bij uitstek het terrein van verwondering moeten zijn?, dacht ik zelf met enige verontwaardiging.

De wetenschap bleek echter in toom gehouden te worden door haar autoriteiten en paradigma’s. Ze was niet vrij.

Af en toe kwam een Tesla, Schrödinger, Heisenberg, Einstein, … de orde van denken wat verstoren, maar toch bleek die wetenschappelijke wijze van denken snel weer in rechtlijnigheid te hervallen. Ik vond weinig eenheid in die vakjes- cultuur.

Ik troostte me met de woorden van Niels Bohr:

 

 

[/et_pb_text][et_pb_testimonial author=”Niels Bohr” job_title=”Deens theoretisch natuur- en scheikundige. In 1922 ontving hij de Nobelprijs voor de Natuurkunde.” portrait_url=”https://bewusteburgers.be/wp-content/uploads/2020/08/Niels_Bohr.jpg” _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default” text_orientation=”center”]

If quantum mechanics hasn’t profoundly shocked you, you haven’t understood it yet

[/et_pb_testimonial][et_pb_text _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”]

Zoveel jaar later en er blijkt weinig veranderd betreffende autoriteit en paradigma’s. Het lijkt tegenwoordig zelfs een kwestie van leven of dood. In Corona- tijd is het gevaarlijk en sociaal onverantwoordelijk geworden om kritisch te zijn, feiten met elkaar in verband te brengen, cijfers te vergelijken of gewoon te twijfelen. Het is ongehoord, ongepast, onrespectvol, rebels, tegendraads en sommigen zeggen zelfs dat je er ruzie mee stookt.

Ik hoor al zeggen: ‘De overheid heeft het goed met ons voor en de media zijn onafhankelijke instanties. Zo is het altijd al geweest en begin nu niet over Tsjernobyl of WOII a.u.b.’

Of de troostende gedachte: ‘Toen niet, maar nu wel hoor. Nu is er namelijk de ethische code van Neurenberg. We worden niet meer verplicht proefkonijnen te spelen om experimentele medicatie uit te testen. Nooit meer. Toch?’

Hmmm, denk ik dan.

‘En censuur behoort ook tot verleden tijd. Of het komt enkel in dictatoriale/ communistische regimes voor. Niet bij ons. Hier geldt vrijheid van meningsuiting.’

Even serieus nu?

Zoveel opvallende censuur als er de laatste maanden gepleegd is heb ik in m’n, weliswaar nog relatief korte leven, niet ervaren en niet voor mogelijk gehouden. Ik dacht echt niet dat dit kon; video’s die gewoon van het net verdwijnen; steeds met een specifieke inhoud of onderwerp.

Waarom, vraag ik me dan af? Is het niet beter het gesprek aan te gaan met andere partijen? Is het niet beter het taboe te doorbreken? De waarheid boven tafel te halen? (Of is de vraag die zich hier stelt: Beter voor wie?)

[/et_pb_text][et_pb_testimonial author=”Walter Lippmann” job_title=”won tweemaal de Pulitzer Prize en was één van de invloedrijkste journalisten uit de 20ste eeuw ” portrait_url=”https://bewusteburgers.be/wp-content/uploads/2020/07/walterlippmann.jpg” _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default” text_orientation=”center”]

Where all think alike, no one thinks very much

[/et_pb_testimonial][et_pb_text _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”]

Ik verwonder me erover hoe kritisch denken en onafhankelijk onderzoek aangevallen wordt en weggezet voor kwakzalverij of complot denken, en hoe aan de andere kant belangenonderzoek alle geloofwaardigheid krijgt.

Enkel de specialisten die op TV en radio komen hebben hun diploma verdiend, lijkt het. De anderen zwijgen we dood, halen we van het net, maken we belachelijk of we schaden hun reputatie.

Mijn vraag is : Durf jij te twijfelen?

Te midden van deze crisis? Ben je bang be- of veroordeeld te worden als je luidop twijfelt?

In alle eerlijkheid. Ga jij op zoek naar informatie? Zoek je ook eerlijk naar antwoorden of enkel naar bevestiging van wat je al denkt te weten? Loop je mee uit gemakzucht, angst of onwetendheid of vanuit de overtuiging dat de grote hoop en/of de overheid wel goed bezig is?

Want ook de zogenaamde ‘Fact- checkers’ blijken erg oppervlakkig te werk te gaan. Ik ben namelijk zelf een fact- checker en zag zogenaamde collega -checkers enkele keren de mist ingaan.

Wie kunnen we dan wel vertrouwen (wat de juistheid van informatie betreft)?

Mijn advies? Ontwikkel dat vertrouwen bij jezelf!

Ga op zoek. Durf te twijfelen. Stel vragen. Vraag door.

Als ik terugkijk op m’n thesis, kom ik tot het besluit dat de belangrijkste vraag was en is :

Wie wil het weten?

Want motivatie en intentie stuurt het verloop van een onderzoek, beïnvloedt de perceptie van de resultaten en uiteindelijk ook de conclusies.

Interessant te vermelden hier is de wetenschappelijke werkwijze in het Boeddhisme.

De methode is dezelfde als in het westen met één verschil.

Een getuigenis kan wél meetellen als wetenschappelijk bewijs.

Hoezo? hoor ik u zeggen; dat is toch een subjectief gegeven? Wetenschap is toch objectief?

 

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row column_structure=”2_5,3_5″ _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][et_pb_column type=”2_5″ _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][et_pb_image src=”https://bewusteburgers.be/wp-content/uploads/2020/08/barabas.png” title_text=”barabas” _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][/et_pb_image][/et_pb_column][et_pb_column type=”3_5″ _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][et_pb_text _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”]

Wel, wat ik leerde is dat :

  1. Wetenschap niet objectief is. Alles is perceptie. Geloof je me niet? Bestudeer dan de kwantumfysica en het gedrag van deeltjes tot je je op je gemak voelt bij die uitspraak van Bohr.
  2. Alles hangt af van de geest van de getuige. De intentie wordt bij het onderzoek betrokken: m.a.w. degene die observeert is deel van de werkelijkheid die hij observeert. Hij kan er niet buiten staan en moet dus ook bestudeerd worden. Wie is hij? Wat wil hij? Waarom wil hij dit weten?

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][et_pb_text _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”]

Daar wordt in het Boeddhisme dus, niet onterecht lijkt me, rekening mee gehouden. Niet iedere getuigenis is geldig omdat niet iedere intentie ‘om het te weten’ zuiver is. 

Hoe zit dat nu in onze wereld der wetenschappen? Is het onderzoek onafhankelijk? Wie wil weten of deze of de andere methode werkt? Is er sprake van zuivere intenties?

Mijn hypothese? Wie dit onderzoekt zal de ogen geopend worden. Maar, even een waarschuwing, net zoals bij Alice die het konijnenhol inging, je komt er nooit meer hetzelfde uit. 

De zoektocht naar waarheid gaat niet over één dag ijs. Je moet durven ongelijk hebben; dat betekent werk aan jezelf.

Daarom deze ruimte.

Laten we plaats maken voor eerlijk onderzoek met een intentie om te achterhalen wat werkelijk is én onze vrijheid om dit te doen verdedigen.

Laten we het eens niet- weten om écht te leren.

Laten we verwonderd zijn. Laten we naar het voorbeeld van Einstein een frisse kijk ontwikkelen iedere keer opnieuw i.p.v. steeds te herhalen wat reeds herhaald werd.

[/et_pb_text][et_pb_testimonial author=”Joseph Goebbels” job_title=” Duits politicus en publicist. Minister van Volksvoorlichting en Propaganda.” portrait_url=”https://bewusteburgers.be/wp-content/uploads/2020/08/Joseph-Goebbels.jpg” _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default” text_orientation=”center”]

If you tell a lie big enough and keep repeating it,
people will eventually come to believe it

[/et_pb_testimonial][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][et_pb_text _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”]

We nodigen jullie uit deel te nemen aan dat zoeken. Zonder taboe. Zonder oordeel. 

Durf te twijfelen !

Welkom bij de Bewuste Burgers.

[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]

Deel deze informatie

3 thoughts on “Wie wil het weten?

Comments are closed.