We hadden de mogelijkheid een verpleegkundinge uit een rusthuis te interviewen. Dit is zijn getuigenis:
[/et_pb_text][et_pb_text _builder_version=”3.27.4″ background_size=”initial” background_position=”top_left” background_repeat=”repeat”]
Q: Wie ben je?
A: Ik ben F. Getrouwd en heb 2 zonen. Ik werk in een rusthuis in Genk.
Q: Hoe is het bij jullie op de afdeling. Hebben jullie veel Corona gevallen?
A: Het gaat helemaal niet goed met de bewoners. Vanaf het moment dat een bewoner symptomen vertoont zoals lopende neus, hoesten, niezen zijn wij verplicht die bewoners te isoleren.
Q: Wat bedoel je met isoleren?
A: Dat zij effectief opgesloten worden in hun kamer en enkel eten en drinken toegediend krijgen. Van hogerhand is gezegd geweest dat wij geen dokters mogen bellen om hun te laten onderzoeken.
Q: Hoe reageren de bewoners?
A: Het is echt schrijnend. Ze zijn alleen, mogen door de maatregelen geen bezoek ontvangen. De reactie van meesten is “Als ik zo moet leven, dan heeft het voor mij geen zin” of onlangs een 97-jarige man “Ik heb 30 kleinkinderen, maar ik heb ze sinds maart niet meer gezien”
