De kikker die niet wist dat hij gaar was.
Ken je het verhaal van de kikker? De kikker die niet wist dat hij gaar was…
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section][et_pb_section fb_built=”1″ _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][et_pb_row _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default” column_structure=”1_4,3_4″][et_pb_column _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default” type=”1_4″][et_pb_image src=”https://bewusteburgers.be/wp-content/uploads/2020/08/frog.png” _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default” title_text=”frog” hover_enabled=”0″][/et_pb_image][/et_pb_column][et_pb_column _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default” type=”3_4″][et_pb_text _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″ custom_padding=”||0px|||” width=”100%”]Stel je voor : een ketel gevuld met koud water. Een kikker zwemt rustig in het rond.
Het water wordt langzaam warmer. Dan is het lauw. De kikker vindt dat aangenaam en blijft dus lekker zwemmen.
De temperatuur blijft stijgen. Het water wordt warmer; een beetje té warm, maar de kikker panikeert niet. Vooral omdat hij zich nu loom en zwaar voelt.
Dan wordt het water heet. De kikker vindt het onaangenaam, maar is verzwakt, verdraagt de hitte en tracht zich aan te passen. Hij onderneemt geen actie. De temperatuur van het water blijft geleidelijk aan stijgen, tot het kookt.
De kikker, zonder het goed te beseffen, is nu gaar.
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][et_pb_row _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][et_pb_column type=”4_4″ _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default”][et_pb_text _builder_version=”4.5.2″ _module_preset=”default” hover_enabled=”0″]Bedenking : Indien de kikker meteen in het kokend water geplaatst was, sprong hij er dan wel uit ?
Dit verhaaltje vertelt ons hoe we graag in ons comfort blijven. Waarom ook niet ? Waarom zouden we in beweging komen terwijl we het goed hebben ?
Waarom zouden we ons hoofd toch breken en nadenken over onze omgeving en onze levenswijze?
Wat brengt het op ? We kunnen er toch niets aan veranderen ?
Maar beetje bij beetje wordt, wat ooit comfort was, ons graf als we niet opletten. De mens past zich wondermooi aan. Zelfs een slachtoffer neemt het onder extreme omstandigheden op voor een dader om een traumatische ervaring te kunnen overleven (Stockholmsyndroom).
We hebben dankzij ons aanpassingsvermogen de moeilijkste omstandigheden het hoofd kunnen bieden, wij mensen. Maar schuilt in dit talent ook geen valkuil ?
Indien we ons blijven aanpassen, worden we dan niet zoals die kikker ? Gewoon comfortabele, gemakzuchtige en laffe luiaarden ?
Als de kikkersoep met angst gekruid is, lijkt de verlossing nog verder af.
Maar wat ons betreft ligt het nog net iets anders. Wordt ons niet gevraagd dankbaar te zijn, dat we in die pot mogen zitten ? En… de kikker in dit verhaal werd niet gewaarschuwd…
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]
