Het gaat niet goed met de democratische landen, niet alleen in Europa, maar wereldwijd. Na bijna een jaar van Corona-politiek moeten we constateren dat de als ‘pandemie’ begonnen virusuitbraak tot de afbraak van de grondrechten en mensenrechten heeft geleid. Velen zien een groot plan achter de repressie van vrijheden en ontwrichting van onze samenleving. Zijn dat ideeën van ‘wappies’ of is ‘de meerderheid’ wederom slachtoffer van verdringing van het onvoorstelbare? Het zou niet de eerste keer in de geschiedenis zijn.
Dit artikel is met toestemming overgenomen van de Nederlandse website EnerzijdsAnderzijds (ezaz.nl).
Ongeloof en de rode Ferrari
Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik een glimmende gloednieuwe Ferrari bij de buren voor de deur zag staan. Een Ferrari en dat met hun inkomen. Nee, dat kon niet waar zijn. Misschien hebben zij een rijke vriend op bezoek. Uitgerekend zij, een rijke vriend? Ook niet waarschijnlijk. Of is het bezoek van iemand anders, hij die aan de overkant? Misschien heeft hij de Ferrari toevallig bij mijn buren voor de deur geparkeerd. Dat zal het zijn.
Dit voorval is een voorbeeld van ‘cognitieve dissonantie’, een begrip dat beschrijft dat je een reden zoekt voor een voor jou niet geloofwaardige waarneming: je ziet het, je ervaart het, maar je kunt of wilt het niet geloven. Je zoekt een verklaring om het gat (dissonantie) tussen waarneming en jouw verklaring van die waarneming te overbruggen.
In de geschiedenis zijn er indrukwekkende voorbeelden te vinden van dit verschijnsel op maatschappelijk niveau. Zo kon de opkomst van de NAZI’s heel lang worden ‘weggeredeneerd’ door al die geruchten over dat ze het land in oorlog zouden brengen als ‘kwade spreuk’ of ‘samenzweerderspraat’ te bestempelen. De term ‘complotdenker’ bestond toen nog niet. Hadden de NAZI’s niet ook voor werkgelegenheid gezorgd, nieuwe autobanen aangelegd en industriële innovatie bevorderd?
Het werd nog erger toen de eerste geruchten de ronde deden over de uitroeiing van Joodse burgers en andere ‘niet aangepasten’. De berichten hierover stuitten op massaal ongeloof: dat kon niet waar zijn, logistiek onmogelijk, nog nooit eerder voorgekomen. Het was ondenkbaar, ging alle menselijke voorstellingsvermogen te boven.
De uitspraak van veel Duitsers uit die tijd ‘wij hebben het niet geweten’, is daarop terug te voeren. Sommigen wisten het wel degelijk, maar konden het niet geloven. De cognitieve dissonantie werd opgelost door te spreken van ‘arbeidskampen’, waar de gevangen moesten werken. Ook werden de Joden eigenschappen toegeschreven die als rechtvaardiging moesten dienen voor hun mensonterende behandeling. Een narratief dat door de gelijkgeschakelde media op aanwijzing van media-coördinator Goebels voortdurend werd verspreid.
De berichten hierover stuitten op massaal ongeloof: dat kon niet waar zijn, logistiek onmogelijk, nog nooit eerder voorgekomen.
(de moord op industriële schaal tijdens WWII)
De bedreigende waarheid
Wij blijven nog even bij bovenstaand voorbeeld. Wie de geruchten over de zich voltrekkende Holocaust als realiteit had aanvaard, kwam in gewetensnood. De wetenschap dat zoiets plaatsvindt, moet je toch tot verzet brengen. En daar lag de volgende reden om de feiten niet voor waar aan te nemen: verzet tegen het regiem was levensbedreigend. Alleen al je buren over die gruwelijke gebeurtenis in vertrouwen nemen, kon je je leven kosten. Zwijgen of nog ‘beter’, de feiten als onwaar ter zijde schuiven gaf gemoedsrust en ontsloeg je, voorlopig althans, van de morele verplichting in actie te komen. Het aannemen ervan was te bedreigend.
Het lijkt erop dat we in dit tijdperk weer met beide verschijnselen te maken hebben: cognitieve dissonantie en een bedreigende of ongemakkelijke waarheid.
Cognitieve dissonantie en het virus
De cognitieve dissonantie wordt overbrugd door het virus en de vermeende ernst daarvan te blijven onderstrepen. Ook al wijzen de cijfers uit dat van een extreem gevaarlijk virus geen sprake is. Het biedt een ‘verklaring’ en uitweg of een overbrugging tussen de waargenomen extreme moeilijk te rechtvaardigen maatregelen en de officiële aanleiding, het virus. Vasthouden aan het heersende narratief voorkomt ook breuken in relaties.
Het bijzondere is dat nog velen het verhaal accepteren en geloven dat dit virus, in tegenstelling tot alle andere voorgaande virussen, dit keer een blijvende is. Een waarvan we niet meer af zullen komen, tenzij wij langdurig ernstige inperkingen van onze persoonlijke vrijheden, onze wettelijke grond- en mensenrechten, accepteren. Dan, zo gaat het verhaal, maken we een kans het virus de baas te worden. Ook hier helpen de media ons het gat tussen de waargenomen (onverklaarbare) maatregelen en de officiële aanleiding, het virus, te dichten. Ook na een jaar blijft het aantal IC-bedden en ‘besmettingen’, en niet alleen in Nederland, het mantra op basis waarvan onze democratieën in de gevarenzone worden gedrongen. Dat de afgelopen 10 jaar in Nederland en in veel andere landen het aantal bedden in de ziekenhuizen met duizenden is afgenomen (Nederland 10.000 bedden), en het medisch personeel met tienduizenden, laten velen buiten beschouwing omdat het niet bij het voorgeschreven narratief past. Het zou het ongemakkelijke cognitieve dissonantie opleveren.
De samenleving is niet om te consumeren, maar om zelf mede vorm te geven.
Verwarring en uitzichtloosheid
Het lijkt een vorm van psychologische ontregeling. Elke keer veranderen de maatregelen, maatregelen waarvoor enige wetenschappelijke basis ontbreekt. De toegezegde twee weken, worden er vier, dan zes. Dan vraagt niemand meer naar het einde. Wie vraagt nog om heropening van de horeca? Wanneer kunnen de mondkappen af?
Bij het mondkapje heeft de overheid, zowel de regering als haar adviseur het RIVM, meermaals gezegd dat het dragen ervan geen zin heeft. Het dan toch verplicht stellen brengt mensen in totale verwarring. De ratio verdwijnt. Niet de bescherming tegen het virus is de basis om de mondkap te dragen, maar de blinde gehoorzaamheid en het vermijden van boetes, conflicten met bewakers en andere maskerdragers.
Zo laat de overheid zien dat zij zonder onderbouwing haar wil aan de burger kan opleggen. Zei onze premier niet onlangs dat nu zijn kabinet demissionair is, onaantastbaar is? Getuigt niet bepaald van respect voor de democratie, wel van het (weldadige) gevoel absolute macht te kunnen uitoefenen.
[Visie van Pieter van Omtzigt over de onbetrouwbare overheid, video).
Het niet bieden van enig perspectief haalt alle energie weg bij mensen om nog te geloven in een vrije toekomst. Het breekt de moraal, het verzet. Het leidt de fase van berusting in. Het is een bekende methode bij regiems die tegenstanders oppakken: geen enkele hoop geven ooit nog uit de gevangenis te komen. Het breekt de wil van vrijwel iedereen.
De maatregelen zijn, zo de regering, als ‘dansen met het virus’. Het klinkt als een aankondiging van een lange reeks onlogische maatregelen die naar goeddunken van de overheid, onderbouwd of niet, kunnen worden afgekondigd, verscherpt, versoepeld, maar zelden meer geheel worden teruggedraaid.
De maatregelen, hun willekeur en gebrekkige onderbouwing lijken vooral bedoeld om als ‘stok en wortel’ te dienen om gewenst gedrag af te dwingen. Mensen stoppen om plannen te maken. Er ontstaat een ‘leven bij de dag’. In elk geval worden de maatregelen ingezet om de burger aan te zetten zich (meermaals) te laten vaccineren. Wie aan die eis voldoet, kan (een deel) van zijn afgenomen vrijheden terugkrijgen. Altans dat is nu de belofte.
Het complot en de eigen wil
De verklaringen voor het huidige gedrag van regeringen zijn talrijk. Het zou een wereldwijde coup zijn, een opmaat naar een wereldregering. Het kan ook een agenda van het World Economic Forum zijn, met Klaus Schwab als woordvoerder. Of Big Farma en Big Tech of de financiële wereld pakken hun kansen voor een New World Order, iets dat al decennia, of een eeuw zou zijn voorbereid.
Ook al zijn delen van bovenstaande ‘verklaringen’ aantoonbaar of op zijn minst aannemelijk te maken, het brengt ons weinig verder. Sterker, het maakt veel mensen machteloos en passief. Net zoals de wispelturige perspectiefloze maatregelencarroussel mensen apathisch maakt. Mensen zijn al blij als ze met een mondkap bij de kapper mogen zitten, en accepteren in ruil daarvoor een langdurige avondklok.
Een samenleving begint bij onszelf, bij onze familie en vrienden, buren en buurt. Wat overblijft is voor ‘Den Haag’.
Nieuwe lokale energie vinden
We kunnen niet langer onze vrijheden, onze toekomst, ons mens-zijn aan criminele corporates en corrupte en dwalende overheden overlaten. We moeten zelf een nieuw perspectief zoeken, vinden en realiseren. We kunnen ook niet deze kapotte samenleving aan onze kinderen overdragen. De samenleving moet geheeld worden. Dat kan alleen door de kloven geslagen door alle onenigheid over de maatregelen te dichten. Iedereen maakt zich zorgen, zij het over verschillende zaken: het virus, de maatregelen en haar gevolgen, werkloosheid, inkomensverlies, faillissement enzovoort. Terug naar een angst-vrije en onbevangen samenleving.
De vrije samenleving is niet om te consumeren, maar om zelf mede vorm te geven.
Een samenleving begint niet in Den Haag of Brussel, maar naast ons, onze buren, onze buurt, onze eigen familie en vrienden. Als we daar kunnen helen, heelt de samenleving.
We kunnen de wereld via de politiek amper veranderen, in het afgelopen jaar hebben we gemerkt hoe ‘de politiek’ losgezongen is geraakt van de samenleving, hoe ministers zich onttrokken aan de maatregelen die zij wel aan ons oplegden.
We zagen hoe andere belangen dan die van de burger werden bediend. Hoe we door angst uit elkaar werden gespeeld. Hoe miljardenopdrachten voor de farmacie belangrijker waren dan onze gezondheid en welzijn. Hoe niet volledige goedgekeurde vaccins aan ons, gezonde mensen, worden opgedrongen. Hoe we zijn weggeleid van een gezond leven, een leven zonder angst, een leven in vriendschap, een leven dat ten volle wordt geleefd opdat als het moment daar is, we zonder wrok en spijt de laatste pagina kunnen omslaan.
We moeten weer leren dat geïnformeerd zijn, niet hetzelfde is als geïnformeerd worden. Nieuws consumeer je niet, die haal je zelf. Je oriënteren op de wereld is gewoon een vorm van werken. We organiseren zelf kleinschalige onafhankelijke media of steunen deze, we weten zelf onderscheid te maken tussen praatjesmakers die slechts angst verspreiden en journalistiek op zoek naar de feiten.
[Zie onze pagina met alternatieve en vrije media]
Normalisering begint met je hand uit te steken en dat ongemakkelijke elleboogje achterwege te laten.
Ontkoppelen van destructieve krachten
We moeten naar wegen zoeken waarin we delen van ons leven loskoppelen van de voor ons onbereikbare destructieve krachten die ons als winstobject zien, waar je best een gezondheidsexperimentje op mag loslaten. De burger moet zichzelf ‘onbereikbaar’ maken voor door grote commerciële belangen gestuurd beleid.
Een samenleving begint bij onszelf, zoals gezegd bij onze familie en vrienden, buren en buurt. Wat we niet in de buurt kunnen regelen organiseren we op gemeentelijk, dorps- of wijkniveau.
Democratie moet je voelen, dus zo dichtbij mogelijk. Wat overblijft is voor ‘Den Haag’. En daar laten we het bij. Op een herhaling van dictaten van door corporate-belangen gestuurde WHO en andere NGO’s zitten we niet te wachten. Verantwoordelijkheid voor ons welzijn, onze gezondheid kunnen we niet uitbesteden. Gezondheid komt niet uit New York, Genève, Brussel of Den Haag, maar uit onze directe omgeving.
Ons voedsel halen we zo dichtbij mogelijk. We respecteren wat de seizoenen ons bieden. Door inkoop bij kleine lokale netwerken van productie, distributie en verkoop snijden we de op monopoly uit zijnde multinationals de pas af. Alleen zo kunnen wij onze kwetsbaarheid van de nukken van deze corporates verminderen.
We moeten ons letterlijk bevrijden van vreemde mogendheden die ons leven willen beheersen voor eigen gewin, ziekelijke ideologie of macht of voor alle drie.
Laten we alle gemanipuleer met angst en op effectbejag gebaseerde media negeren en de handen uit de mouwen steken en morgen, nee vandaag nog, werken aan een maatschappij zoals wij die wensen.
